Ik zal mij even voorstellen, Ik ben dus Remko, bijna 44 jaar en woonachtig in het mooie Twente, ik wielren nu een jaar of 7 waarvan de laatste jaren steeds fanatieker.
De passie voor het fietsen ontstond 8-9 jaar geleden, enkele collega’s hadden zich ingeschreven voor de fiets 11-steden tocht in Friesland. Eerst lachte ik ze een beetje uit, wie gaat er nu 240km fietsen op 1 dag? Na het event hoorde ik de leuke verhalen en hoe zwaar het af en toe was, en ik kreeg natuurlijk de opmerking “jij doet helemaal niet aan sport, dus ik moet nog maar eens zien of jij het wel kunt ;-)”
Challenge accepted!! Ik had al 15 jaar niet echt aan sport gedaan, hooguit een verwoedde poging tot fitness die na enkele pogingen strande, dus ik zei heel baldadig, volgend jaar ga ik mee!!
Toen was het december en de inschrijving ging open, en nu moest het wel gebeuren, ik kon er natuurlijk niet onderuit. Startbewijs kunnen krijgen, en toen moest ik aan de bak.
Ik had geen racefiets, en omdat het eigenlijk een eenmalige challenge zou zijn, zou ik het op mijn normale fiets gaan doen, deze is gelukkig wel enigszins sportief (trekkingfiets met goede versnellingen), maar ik zou het aardig zwaar krijgen, dat was zeker.
Die weken erna tot aan mei door weer en wind getraind, in de winter periode telkens het donker getrotseerd en 2-3x per week een rondje gemaakt van 40-50km tot max 2 uur.
Naarmate we dichterbij het event kwamen steeg mijn conditie flink, en ik had al enkele keren 100km+ gefietst.. Gemiddeld tempo op een normale fiets was niet super hoog, maar 22-24km/u kon ik prima langere tijd volhouden.
De tocht der tochten was daar, en ik starte gezamenlijk met mijn collega’s die op de racefiets meededen, de eerste paar kilometers samen opgefietst, daarna mijn eigen tempo gepakt..
Ik ging helemaal stuk na 130km, ik had mij helemaal verkeken op de sportvoeding die ik niet gewend was. Dus vlak voor de doorgang in Bolsward ging het finaal mis, kotsmisselijk (letterlijk!), alles eruit gegooid en samen met een man naar Bolsward gefietst die mij bij de EHBO dumpte voor een controle.
Ik heb 3 kwartier in de EHBO tent gezeten, en aardig wat thee en bouillon gedronken, daarna een broodje gegeten en toen ging het weer redelijk goed. De misselijkheid was weg, maar ik moest nog 100km.. De EHBO’er zei dat het misschien verstandig was om te stoppen, maar als ik toch perse door wilde gaan ik niet meer aan de sportzooi moest gaan zitten, beter was het om vast voedsel te blijven eten en normaal te drinken en rustig uit te fietsen, er was immers nog tijd genoeg..
Opgeven was geen optie, dus ik moest door..
De laatste uren waren zwaar, maar gelukkig waren er nog genoeg stempelposten en rustplekken om wat te eten en te drinken, en met wat mentale ondersteuning van andere deelnemers ben ik tot de finish gekomen en heb ik mijn collega’s in ieder geval kunnen aantonen dat zelfs ik de tocht kan uitfietsen 😉
Deze overwinning voelde zo goed dat het fiets vlammetje was aangestoken, vanaf dat moment heb ik een racefiets aangeschaft en is deze fietser “geboren”.